Θύμησή μου

Συννέφιασε και θυμήθηκα τη ζωή σου.
Γκρίζος πάντα ήταν ο ουρανός.
Και σκοτεινά τα μάτια σου.
Θυμάμαι σταγόνες που έτρεχαν.
Κυλούσαν πάνω στο κορμί σου.
Και έχει περάσει καιρός.Πολύς καιρός.
Προσπάθησα να ξέρεις.
Να φέρω ήλιους λαμπερούς.
Μέσα στα μάτια σου.
Ζωγράφισα ηλιαχτίδες να φέγγουν στη καρδιά σου.
Δε μπόρεσα το σκοτάδι σου πιο δυνατό.
Και εσύ ανήμπορος να δώσεις τέλος.
Συννέφιασε και θυμήθηκα την ζωή σου.
Μύρισε η βροχή στον αέρα.
Θα βραχεί το χώμα που πατήσαμε.
Πέρασε καιρός.Πολύς καιρός.
Και σε θυμάμαι ακόμα.

Σελίδα λευκή

Σε σελίδα λευκή.
Το μελάνι θα στάξω.
Της ψυχής μου κομμάτια.
Το μαχαίρι βαθιά στη πληγή.
Και ώσπου αίμα να βγει.
Πάνω του θα χαράξω.
Κάθε στιγμή.
Και ανάμνηση μέσα του.Εσύ.
Δεν θα ξεχάσω.
Σε σελίδα λευκή.
Το μελάνι θα στάξω.

Ψιθύρισε μου

Ψιθύρισε μου.
Ότι με πάθος θέλησα να ακούσω.
Σε λέξεις δικές σου.
Φυλάκισε με.
Σαν φυλαχτό πάνω μου θα τις κρατήσω.
Ψιθύρισε τες και μη τις πάρεις πίσω.
Δεν θα μιλήσω.Δεν θα σ'αγγίξω.
Στις μοναξιάς τις ώρες μου.
Θα τις κρατήσω.
Ψιθύρισε μου.
Και χάρισε μου ότι κρατήσαμε κρυφό.
Πάνω μας θα γίνει φυλαχτό.
Ψιθύρισε μου.

Το μέτρημα

Μετρούσε μοναξιές.

Στη νύχτα της.

Απουσίες μέσα της.

Πέρασμα ψυχών δίπλα της.

Έλειπαν.

Μετρούσε στιγμές.

Στη ζωή της.

Και σε κάθε μέτρημα της.

Δεν έλειπε κανείς.

Παρά μόνο η απόδειξη της ύπαρξής της.

Εκείνη.

Η μόνη που έλειπε.

Σκέψεις μου

Μέσα στη σιωπή γεννήθηκαν λέξεις.

Και οι σκέψεις έρημες.

Να κατοικούν στο χρόνο.

Φωνές που σκίζουν μέσα μου.

Δεν άκουσες.

Ποτάμια δεν είδες να με πνίγουν.

Δεν άντεξες.

Προδομένη γράφει η ψυχή μου.

Φυλακισμένη μέσα στο κορμί μου.

Έρημες σκέψεις.

Να κατοικούν στο χρόνο.
Πληγωμένες οι λέξεις.

Στη σιωπή που διάλεξες.

Τα όνειρα μου

Τα όνειρα μου.
Φοβάμαι.
Γυρνάνε στο χθες.
Ανοίγουν πληγές που πονάνε.
Τα όνειρα μου.
Μέσα μου φλόγες σκορπάνε.
Και μέσα τους ζω.
Στην δική σου αγκαλιά νοσταλγώ.
Και πριν καλά σε νιώσω δικό μου.
Λίγο πριν η αλήθεια μου.
Γίνει πάθος κρυφό μου.
Το πρώτο φως ξημερώνει.
Και ότι θέλησα σε μια στιγμή μου τελειώνει.
Τα όνειρα μου.
Μνήμες μου φέρνουν παλιές.
Και φοβάμαι.

Για λίγο

Στον έρημο δρόμο που χάραξες.

Βάδισε για λίγο η ψυχή μου.

Και ήταν γεμάτος.

Απ'αγκάθια σπαρμένος.

Σ'άγγιξα γεμάτη πληγές.

Γεμάτη σημάδια έφυγα από κοντά σου.
Για λίγο.
Μόνο για λίγο.
Βάδισε η ψυχή μου.
Στον έρημο δρόμο που χάραξες.

Προσευχή μου

Ποιο πάθος μου κρυφό με κυριαρχεί.
Ποιο δάκρυ θα γιατρέψει την πληγή μου.
Αμαρτία μου εσύ.
Δεν έχει φως να λυτρωθώ.
Δεν έχει ύμνους να σκεπάσω την καρδιά μου.
Αμαρτία μου εσύ.
Ποια συγχώρεση θα γίνει γιατρεία μου.
Ποια μετάνοια θα χωρέσει στη ζωή μου.
Προσευχή μου.
Ανάσταση ζητώ.
Στο σώμα,στη ψυχή μου.

Ατέλειωτες σταγόνες

Ατέλειωτες σταγόνες.
Στάζουν στο τζάμι μου.
Ατέλειωτες και στη καρδιά μου.
Και σε κάθε σταγόνα.
Που κυλά βιαστικά.
Ένα δάκρυ τρέχει.
Βιαστικό και αυτό.
Να προλάβει να στεγνώσει.
Κάθε πληγή.
Να γιατρέψει κάθε γιατί.
Στάζουν στο τζάμι μου.
Ατέλειωτες σταγόνες.
Πλημμύρισαν οι σιωπές.
Μέσα μας.
Πνιγήκαμε και εμείς.
Συνεχίζει να στάζει.

Μια μέρα ακόμη

Μια μέρα ακόμη.
Έτοιμη να ξεψυχήσει.
Να σβήσει μέσα μου.
Στιγμές που  δεν ζήσανε.
Σε λίγο στο παρελθόν.
Θα κατοικήσουν την θύμησή τους.
Και λίγο πριν σβήσει.
Λίγο πριν μπει το ξημέρωμα στη ζωή.
Υπήρξες και σήμερα.
Στη σκέψη μου σαν εικόνα.
Στη καρδιά μου σαν πέρασμα.
Υπήρξες και σήμερα.
Μια μέρα ακόμη.
Έτοιμη να γεννηθεί.
Στιγμές που μπορεί να υπάρχεις.
Στιγμές που μπορεί να χαθείς.
Ποιος ξέρει.Κανείς.
Υπήρξες και σήμερα.
Μονάχα αυτό.
Στη σκέψη και στη καρδιά μου.

Μέσα απ'τα μάτια μου

Την ζωή.
Την ζωγράφισα πάνω σε κύματα.
Και εσύ βυθίστηκες μέσα τους.
Μαζί μου.
Τον έρωτα.
Του φόρεσα σύννεφα.
Πνοή ανέμου.
Να ταξιδέψει την ψυχή μου.
Ξόδεψα απέραντο γαλάζιο.
Σε κάθε μου σκέψη.
Και για το τέλος.
Στις χούφτες μου λίγο απ'το χρυσό.
Σε κάθε ηλιοβασίλεμα.
Να κρατάω σφιχτά μνήμες.
Σε κάθε τελειωμό του.

Δίχως

Δεν υπάρχει ελπίδα.

Φως δεν υπάρχει.

Μόνο φωνές σιωπηλές.

Γεμάτες πόνο.

Απόγνωση.

Κλεισμένα κελιά οι ψυχές.

Τα χέρια απλώνουν στην αγάπη.

Να αγγίξουν το όνειρο.

Που ποτέ δε θα φτάσουν.

Ματωμένα κορμιά στέκουν.

Να γιατρέψει ο χρόνος τις πληγές.

Και μες στο σκοτάδι τους.

Αγρίμια γεννούν οι σκέψεις τους.
Πράξεις δίχως τέλος στο έλεος.
Και ύστερα πάλι μόνοι.
Δίχως ελπίδα.
Δίχως φως.
Να μετανιώνουν για τις ψυχές τους.
Που λαχτάρισαν τόσο για την αγάπη.