Και έτσι ζώ

Φωτιά μου.
Κόλαση ζεις βαθιά μου.
Φλόγα μου.
Σπίθες σκορπάς στα ονειρά μου.
Και ετσι ζώ.
Μες στα σκοτάδια  επιζώ. 
Tρομαγμένα μου χάδια.
Φλόγα μου εσύ.
Μόνο εσύ.
Διψασμένα μου όλα τα βράδια.
Και μονο εσύ.
Aνάμεσα μου εσύ.
Φωτιά μου.
Πάθος κρυφό.
Πάθος κρυφό και ένα ουρλιαχτο.
Χαράζει τις νύχτες για πάντα στα δυο.
Αιμοραγώ.
Πάλι αιμοραγώ.
Και κάπως έτσι  κλείνω τα μάτια.
Και γεμίζουν ατέλειωτα χάδια.
Διψασμένα μου βράδια.
Και είσαι εσύ  μόνο εσύ.
Που σπίθες σκοπράς.
Μαδε μ'ακουμπάς.
Δε μ'ακουμπας..
Φωτιά μου πες μου.
Πες μου..
Μ'αγαπάς;;;

Έσταξε το μελάνι μου

Έσταξε το μελάνι μου.
Κύλησε μέσα από νότες.
Και Έγραψε πάνω σου.
Χάραξε στο στήθος στίχους.
Και έδωσε γύρω μουσικές.
Να χορεύεις μόνος τις νύχτες.
Έσταξε το μελάνι μου.
Αυτό που δε γνώρισες ποτέ.
Που ποτέ δε θα γνωρίσεις.
Να ακούς την καρδιά σου.
Εκεί χάραξα τις λέξεις μου.
Να χορεύεις τις νύχτες.
Σου άφησα στην πόρτα μελωδίες.
Έσταξα Πάλι!!!!
 

Για πάντα

Τόση ευτυχία μέσα μου.
Και άλλο τόσο άδικη μαζί μου.
Στιγμές που γεννιέμαι μέσα σου.
Και άλλες που πεθαίνω μακριά σου.
Έτσι θα ζω για πάντα .
Σε σταγόνες ευτυχίας.
Να στάζουν πάνω μου.
Σε σταγόνες αποχωρισμού.
Να καίνε μέσα μου.
Για πάντα.
 

Παραίσθηση

Μικρές σταγόνες ευτυχίας.
Ψιχάλες που έσταξαν και στέγνωσαν μέσα μας.
Αυτή η ομίχλη τόσο βιαστική .
Σχεδόν πάντα πέφτει όταν την χρειαζόμαστε.
Να χαθούν σημάδια να κρυφτούν πληγές.
Να γίνουμε αόρατοι μέσα στο κόσμο.
Άγνωστοι στο ίδιο μας εγώ.
Παραίσθηση μικρή ανώδυνη.
Παραίσθηση και εκείνες.
Οι μικρές σταγόνες ευτυχίας.

Μια μέρα ακόμη

Σιωπηλά σκυμμένη να μετρώ δικά μου βήματα.
Εκείνα τα γνωστά καθημερινά της ζωής μου.
Η ίδια γεύση μιας κουταλιάς ζάχαρης και μιας καφέ.
Να κυλάει στο αίμα στο πρώτο φως της αυγής.
Ο καπνός να σχηματίζει γύρω μου ομίχλη.
Σκεπάζει και αυτός για λίγο μόνο τα πρωινά μου .
Επόμενη σκηνή μικροί καθημερινοί αποχωρισμοί.
Το οχτάωρο της αντρικής φιγούρας.
Το εξάωρο της ζωής των παιδιών που μόλις ξεκίνησε.
Μόνη σε ένα σπίτι πολλών τετραγωνικών να μετρώ και πάλι.
Τα βήματα εκείνα τα γνωστά καθημερινά της ζωής μου.
Σιωπηλά σκυμμένη περιμένοντας την επόμενη μέρα.
Των ίδιων γεύσεων των ίδιων μικρών αποχωρισμών.
Καλημέρα σας είπα;

Φωτιά μου

Στις φωτιές που έβαλες μέσα μου.
Σε εκείνες καίγομαι.
Κάθε πληγή σημάδι πάνω μου.
Γιατί που αναζωπυρώνεται στη σκέψη.
Στη θύμηση καπνός σε σχηματίζει γύρω μου.
Και χάνεται αφήνοντας στάχτη στα μάτια μου.
Το δάκρυ δε φτάνει να σβήσει.
Εστίες παντού μα στη καρδιά η πιο μεγάλη.
Χειμαρος ορμητικός εσύ μα λείπεις.
Θα λείπεις για να σβήσει η κόλαση που καίει μέσα μου.
Στις φωτιές που έβαλες μέσα μου.
Σε εκείνες θα καίγομαι και θα σε θυμάμαι.

Κρεμασμένες αναμνήσεις μου

-Λίγο πιο πάνω.
-Λίγο αριστερά.
-Όχι όχι δεξιά.
-Εκεί.


Σε καρφί πάνω κρεμασμένες.
Κορνιζωμένες οι αναμνήσεις μου.
Επιβλητικό το χθες κρέμεται μπρος μου.
Να θυμίζει τη ζωή που πέρασε δίπλα μου.
Μέσα αποθηκευμένες όλες οι λύπες μου.
Διατάζουν στο βλέμμα μου το μέλλον.
Κρυφό φωτισμό πάνω στα λάθη.
Στη γωνιά πάνω αριστερά τοποθετημένα.
Αντίθεση του μαύρου τους στη χρυσή κορνίζα.
Αριστερά γιατί η καρδιά τ'αγαπάει ακόμα.

Στις μέρες μας

Σταματημένοι οι δείκτες.
Αυτός ο χρόνος δε γερνάει.
Σταματημένες και οι ώρες.
Εκδίκηση παίρνουν στις μέρες.
Σε εκείνες που χάθηκαν δίχως γιατί.
Προδομένες απάντηση γυρεύουν.
Αφημένες μέσα στις στιγμές που πήραν.
Σε όλες εκείνες που έδωσαν.
Δίχως να ζητήσουν.
Και αυτός ο χρόνος δε γερνάει.
Δε γιατρεύει μονάχα ζητάει.
Μαζί του και εγώ.
Μια λέξη για να γυρίσει ο χρόνος.
Να ξεκινήσει στη στιγμή που πάγωσε.
Μια λέξη για εκείνες που χάθηκαν.
Εκείνες ξέρεις.
Τις μέρες δίχως γιατί.

Τίποτα

Τίποτα.
Ένα τίποτα και λίγο φως.
Ζέστανε τις ψυχές στο κρύο μέσα.
Και εσύ σκοτάδι ήσουν για να φέξεις.
Τίποτα.
Ένα τίποτα και μια ιδέα.
Μεγάλη μοιάζει στο χάος μέσα.
Και εγώ σπίθα μικρή για να αντέξω.
Σε λίγο φως και μια ιδέα δε χωρέσαμε.
Μια σπίθα δεν έφτασε ποτέ.
Το σκοτάδι να φωτίσει.
Τίποτα.
Ένα τίποτα λίγο φως και μια ιδέα.
Ένα τίποτα σκοτάδι και μια σπίθα.

Της ζωής δρόμος

Ο δρόμος μεγάλος μακρύς ανηφορικός.
Κι εγώ  ανήμπορη στα γόνατα πεσμένη.
Φοβισμένη ματιά να αντικρίσει το πέρα.
Λες και το εδώ καθηλωμένη μ'έχει.
Σε φαύλο κύκλο ζωής δεμένη.
Ο δρόμος μεγάλος μακρύς ανηφορικός.
Μα βήματα δικά μου θα χαράξω.
Πιο πέρα εκεί που η ζωή στα ίσια της θα ΄ρθει.
Εκεί με περιμένει το αύριο.
Κι εγώ τώρα εδώ.
Σε επόμενο χρόνο όρθια στέκω. 
Ξεκινάω.

Ο δικός μου φόβος

Ο φόβος με νίκησε πάλι.
Μουδιασμένη για ώρες να βρω.
Το πιο άγνωστο εγώ μου.
Στενεύει και αυτή η ανάσα.
Δε βρίσκει διέξοδο στη ζωή μου.
Και είναι πνιγμός μέσα μου.
Κόμπος  αβάσταχτα δεμένος.
Κουρασμένες οι αντοχές μου.
Κουράγιο ψάχνουν να βρουν.
Δύναμη γυρεύουν βαθιά στα θέλω.
Να σφίξουν τις γροθιές στο πόνο.
Ο φόβος με νίκησε πάλι.

Βροχή μου

Ξεχείλισαν οι σταγόνες και στάζουν.
Βασανιστικά αργά πάνω μου.
Και εσύ δάκρυ που μακραίνεις το ποτάμι μου.
Στον αέρα που φυσά ακούω τις φωνές σου.
Δυνατές να κλαίνε για αγάπη.
Να ζητάς από εμένα σε κάθε σου σκέψη.
Νιώθω τον φόβο μέσα στη καρδιά σου.
Δυνατά με χτυπά, σαν αστραπή φωτίζει μπροστά μου.
Κεραυνός που καίει τα κύτταρά μου.
Ξεχείλισαν οι σταγόνες και στάζουν.
Αυτή η βροχή πάντα μας πονάει.

Λυπάμαι

Μικρός ο κόσμος σου.
Μέσα του γεννήθηκες και εσύ.
Να υπερβάλλεις την ζωή σου.
Και να μετά να κλείνεις θέση στη κόλαση.
Που εσύ διάλεξες.
Έτσι βυθίζεσαι σε στιγμές.
Χωρίς ουσία δίνεσαι και πεθαίνεις.
Στο σήμερα στο αύριο που ξημερώνει.
Εύκολες υποσχέσεις στην αγάπη σου.
Και οι λέξεις μοτίβο ζωής για σένα.
Λίγα βήματα και θα σου δείξουν το γκρεμό σου.
Με ακρίβεια θα χυθείς μέσα του.
Και θα σκορπίσεις.
Λυπάμαι.

Ανάσα μου,εσύ

Πόσες ανάσες να μετρήσεις.
Βαθιές μέσα μας  χάνονται.
Μοιρασμένη πνοή.
Μισή για να υπάρχω.
Κι άλλη μισή σκορπισμένη χώρια σου.
Σε στεναγμό να σβήνει.
Πόσες ανάσες να μετρήσεις.
Ανάσα μου εσύ.
Πνοή που χάνεσαι.

Προδομένη μου αντοχή

Προδομένη μου πια αντοχή.
Οργισμένη μου προσευχή.
Οι μέρες τελειωμό δεν έχουν που λείπεις.
Σταματημό δεν έχουν και κυλάνε.
Στις μέρες στους μήνες.
Σε λίγο στα χρόνια πάνω μου.
Ξεθωριάζουν οι ελπίδες.
Στο επόμενο λεπτό της ζωής μου.
Και αδειάζουν τα όνειρα πάνω σου.
Με καημούς τα γεμίζω μέχρι να φανείς.
Προδομένη μου αντοχή.
Οργισμένη μου προσευχή.
Λείπεις και οι μέρες μου.
Δεν έχουν τελειωμό ,σταματημό δεν έχουν.

Ταξίδι

Μια στιγμή ταξίδεψα.

Αρκετή για να αλλάξει η ζωή μου.

Μια φορά και ήταν η τελευταία.

Σήκωσα πανιά λευκά.

Στα πρωινά μου φως πλημμύρισα.

Δικής σου μορφής.

Μα ήσουν σκοτάδι.

Σημάδια δεν είδα.

Δεν είδα ρωγμές.

Άλλα τόσα βράδια στις νότες σου βυθίστηκα.
Στις ώρες που σου κρατούσα συντροφιά.

Σε πίστεψα και στη ψυχή μου ορκίστηκα.

Το τελευταίο ψέμα μου εσύ.

Μια στιγμή ταξίδεψα.

Μια και τελευταία.

Ακόμα ακούω τις νότες σου.

Πάντα θα τις ακούω.

Εδώ ναυαγός στην καρδιά σου.

Ξημέρωμα μου

Θα ξημερώσω την νύχτα για ΄σένα.
Θα φωλιάσω τις λέξεις.
Θα σκεπάσω τις σκέψεις.
Και λίγο πριν ξημερώσει.
Στο πρώτος φως της αυγής.
Θα στάξω τον πόνο μέσα μου.
Και έπειτα.
Θα σιωπήσω για πάντα.
Θα ξημερώσω την νύχτα για ΄σένα.
Την τελευταία μου.

Θύμησή μου

Συννέφιασε και θυμήθηκα τη ζωή σου.
Γκρίζος πάντα ήταν ο ουρανός.
Και σκοτεινά τα μάτια σου.
Θυμάμαι σταγόνες που έτρεχαν.
Κυλούσαν πάνω στο κορμί σου.
Και έχει περάσει καιρός.Πολύς καιρός.
Προσπάθησα να ξέρεις.
Να φέρω ήλιους λαμπερούς.
Μέσα στα μάτια σου.
Ζωγράφισα ηλιαχτίδες να φέγγουν στη καρδιά σου.
Δε μπόρεσα το σκοτάδι σου πιο δυνατό.
Και εσύ ανήμπορος να δώσεις τέλος.
Συννέφιασε και θυμήθηκα την ζωή σου.
Μύρισε η βροχή στον αέρα.
Θα βραχεί το χώμα που πατήσαμε.
Πέρασε καιρός.Πολύς καιρός.
Και σε θυμάμαι ακόμα.

Σελίδα λευκή

Σε σελίδα λευκή.
Το μελάνι θα στάξω.
Της ψυχής μου κομμάτια.
Το μαχαίρι βαθιά στη πληγή.
Και ώσπου αίμα να βγει.
Πάνω του θα χαράξω.
Κάθε στιγμή.
Και ανάμνηση μέσα του.Εσύ.
Δεν θα ξεχάσω.
Σε σελίδα λευκή.
Το μελάνι θα στάξω.

Ψιθύρισε μου

Ψιθύρισε μου.
Ότι με πάθος θέλησα να ακούσω.
Σε λέξεις δικές σου.
Φυλάκισε με.
Σαν φυλαχτό πάνω μου θα τις κρατήσω.
Ψιθύρισε τες και μη τις πάρεις πίσω.
Δεν θα μιλήσω.Δεν θα σ'αγγίξω.
Στις μοναξιάς τις ώρες μου.
Θα τις κρατήσω.
Ψιθύρισε μου.
Και χάρισε μου ότι κρατήσαμε κρυφό.
Πάνω μας θα γίνει φυλαχτό.
Ψιθύρισε μου.

Το μέτρημα

Μετρούσε μοναξιές.

Στη νύχτα της.

Απουσίες μέσα της.

Πέρασμα ψυχών δίπλα της.

Έλειπαν.

Μετρούσε στιγμές.

Στη ζωή της.

Και σε κάθε μέτρημα της.

Δεν έλειπε κανείς.

Παρά μόνο η απόδειξη της ύπαρξής της.

Εκείνη.

Η μόνη που έλειπε.

Σκέψεις μου

Μέσα στη σιωπή γεννήθηκαν λέξεις.

Και οι σκέψεις έρημες.

Να κατοικούν στο χρόνο.

Φωνές που σκίζουν μέσα μου.

Δεν άκουσες.

Ποτάμια δεν είδες να με πνίγουν.

Δεν άντεξες.

Προδομένη γράφει η ψυχή μου.

Φυλακισμένη μέσα στο κορμί μου.

Έρημες σκέψεις.

Να κατοικούν στο χρόνο.
Πληγωμένες οι λέξεις.

Στη σιωπή που διάλεξες.

Τα όνειρα μου

Τα όνειρα μου.
Φοβάμαι.
Γυρνάνε στο χθες.
Ανοίγουν πληγές που πονάνε.
Τα όνειρα μου.
Μέσα μου φλόγες σκορπάνε.
Και μέσα τους ζω.
Στην δική σου αγκαλιά νοσταλγώ.
Και πριν καλά σε νιώσω δικό μου.
Λίγο πριν η αλήθεια μου.
Γίνει πάθος κρυφό μου.
Το πρώτο φως ξημερώνει.
Και ότι θέλησα σε μια στιγμή μου τελειώνει.
Τα όνειρα μου.
Μνήμες μου φέρνουν παλιές.
Και φοβάμαι.

Για λίγο

Στον έρημο δρόμο που χάραξες.

Βάδισε για λίγο η ψυχή μου.

Και ήταν γεμάτος.

Απ'αγκάθια σπαρμένος.

Σ'άγγιξα γεμάτη πληγές.

Γεμάτη σημάδια έφυγα από κοντά σου.
Για λίγο.
Μόνο για λίγο.
Βάδισε η ψυχή μου.
Στον έρημο δρόμο που χάραξες.

Προσευχή μου

Ποιο πάθος μου κρυφό με κυριαρχεί.
Ποιο δάκρυ θα γιατρέψει την πληγή μου.
Αμαρτία μου εσύ.
Δεν έχει φως να λυτρωθώ.
Δεν έχει ύμνους να σκεπάσω την καρδιά μου.
Αμαρτία μου εσύ.
Ποια συγχώρεση θα γίνει γιατρεία μου.
Ποια μετάνοια θα χωρέσει στη ζωή μου.
Προσευχή μου.
Ανάσταση ζητώ.
Στο σώμα,στη ψυχή μου.

Ατέλειωτες σταγόνες

Ατέλειωτες σταγόνες.
Στάζουν στο τζάμι μου.
Ατέλειωτες και στη καρδιά μου.
Και σε κάθε σταγόνα.
Που κυλά βιαστικά.
Ένα δάκρυ τρέχει.
Βιαστικό και αυτό.
Να προλάβει να στεγνώσει.
Κάθε πληγή.
Να γιατρέψει κάθε γιατί.
Στάζουν στο τζάμι μου.
Ατέλειωτες σταγόνες.
Πλημμύρισαν οι σιωπές.
Μέσα μας.
Πνιγήκαμε και εμείς.
Συνεχίζει να στάζει.

Μια μέρα ακόμη

Μια μέρα ακόμη.
Έτοιμη να ξεψυχήσει.
Να σβήσει μέσα μου.
Στιγμές που  δεν ζήσανε.
Σε λίγο στο παρελθόν.
Θα κατοικήσουν την θύμησή τους.
Και λίγο πριν σβήσει.
Λίγο πριν μπει το ξημέρωμα στη ζωή.
Υπήρξες και σήμερα.
Στη σκέψη μου σαν εικόνα.
Στη καρδιά μου σαν πέρασμα.
Υπήρξες και σήμερα.
Μια μέρα ακόμη.
Έτοιμη να γεννηθεί.
Στιγμές που μπορεί να υπάρχεις.
Στιγμές που μπορεί να χαθείς.
Ποιος ξέρει.Κανείς.
Υπήρξες και σήμερα.
Μονάχα αυτό.
Στη σκέψη και στη καρδιά μου.

Μέσα απ'τα μάτια μου

Την ζωή.
Την ζωγράφισα πάνω σε κύματα.
Και εσύ βυθίστηκες μέσα τους.
Μαζί μου.
Τον έρωτα.
Του φόρεσα σύννεφα.
Πνοή ανέμου.
Να ταξιδέψει την ψυχή μου.
Ξόδεψα απέραντο γαλάζιο.
Σε κάθε μου σκέψη.
Και για το τέλος.
Στις χούφτες μου λίγο απ'το χρυσό.
Σε κάθε ηλιοβασίλεμα.
Να κρατάω σφιχτά μνήμες.
Σε κάθε τελειωμό του.

Δίχως

Δεν υπάρχει ελπίδα.

Φως δεν υπάρχει.

Μόνο φωνές σιωπηλές.

Γεμάτες πόνο.

Απόγνωση.

Κλεισμένα κελιά οι ψυχές.

Τα χέρια απλώνουν στην αγάπη.

Να αγγίξουν το όνειρο.

Που ποτέ δε θα φτάσουν.

Ματωμένα κορμιά στέκουν.

Να γιατρέψει ο χρόνος τις πληγές.

Και μες στο σκοτάδι τους.

Αγρίμια γεννούν οι σκέψεις τους.
Πράξεις δίχως τέλος στο έλεος.
Και ύστερα πάλι μόνοι.
Δίχως ελπίδα.
Δίχως φως.
Να μετανιώνουν για τις ψυχές τους.
Που λαχτάρισαν τόσο για την αγάπη.