Στις μέρες μας

Σταματημένοι οι δείκτες.
Αυτός ο χρόνος δε γερνάει.
Σταματημένες και οι ώρες.
Εκδίκηση παίρνουν στις μέρες.
Σε εκείνες που χάθηκαν δίχως γιατί.
Προδομένες απάντηση γυρεύουν.
Αφημένες μέσα στις στιγμές που πήραν.
Σε όλες εκείνες που έδωσαν.
Δίχως να ζητήσουν.
Και αυτός ο χρόνος δε γερνάει.
Δε γιατρεύει μονάχα ζητάει.
Μαζί του και εγώ.
Μια λέξη για να γυρίσει ο χρόνος.
Να ξεκινήσει στη στιγμή που πάγωσε.
Μια λέξη για εκείνες που χάθηκαν.
Εκείνες ξέρεις.
Τις μέρες δίχως γιατί.

Τίποτα

Τίποτα.
Ένα τίποτα και λίγο φως.
Ζέστανε τις ψυχές στο κρύο μέσα.
Και εσύ σκοτάδι ήσουν για να φέξεις.
Τίποτα.
Ένα τίποτα και μια ιδέα.
Μεγάλη μοιάζει στο χάος μέσα.
Και εγώ σπίθα μικρή για να αντέξω.
Σε λίγο φως και μια ιδέα δε χωρέσαμε.
Μια σπίθα δεν έφτασε ποτέ.
Το σκοτάδι να φωτίσει.
Τίποτα.
Ένα τίποτα λίγο φως και μια ιδέα.
Ένα τίποτα σκοτάδι και μια σπίθα.

Της ζωής δρόμος

Ο δρόμος μεγάλος μακρύς ανηφορικός.
Κι εγώ  ανήμπορη στα γόνατα πεσμένη.
Φοβισμένη ματιά να αντικρίσει το πέρα.
Λες και το εδώ καθηλωμένη μ'έχει.
Σε φαύλο κύκλο ζωής δεμένη.
Ο δρόμος μεγάλος μακρύς ανηφορικός.
Μα βήματα δικά μου θα χαράξω.
Πιο πέρα εκεί που η ζωή στα ίσια της θα ΄ρθει.
Εκεί με περιμένει το αύριο.
Κι εγώ τώρα εδώ.
Σε επόμενο χρόνο όρθια στέκω. 
Ξεκινάω.

Ο δικός μου φόβος

Ο φόβος με νίκησε πάλι.
Μουδιασμένη για ώρες να βρω.
Το πιο άγνωστο εγώ μου.
Στενεύει και αυτή η ανάσα.
Δε βρίσκει διέξοδο στη ζωή μου.
Και είναι πνιγμός μέσα μου.
Κόμπος  αβάσταχτα δεμένος.
Κουρασμένες οι αντοχές μου.
Κουράγιο ψάχνουν να βρουν.
Δύναμη γυρεύουν βαθιά στα θέλω.
Να σφίξουν τις γροθιές στο πόνο.
Ο φόβος με νίκησε πάλι.

Βροχή μου

Ξεχείλισαν οι σταγόνες και στάζουν.
Βασανιστικά αργά πάνω μου.
Και εσύ δάκρυ που μακραίνεις το ποτάμι μου.
Στον αέρα που φυσά ακούω τις φωνές σου.
Δυνατές να κλαίνε για αγάπη.
Να ζητάς από εμένα σε κάθε σου σκέψη.
Νιώθω τον φόβο μέσα στη καρδιά σου.
Δυνατά με χτυπά, σαν αστραπή φωτίζει μπροστά μου.
Κεραυνός που καίει τα κύτταρά μου.
Ξεχείλισαν οι σταγόνες και στάζουν.
Αυτή η βροχή πάντα μας πονάει.

Λυπάμαι

Μικρός ο κόσμος σου.
Μέσα του γεννήθηκες και εσύ.
Να υπερβάλλεις την ζωή σου.
Και να μετά να κλείνεις θέση στη κόλαση.
Που εσύ διάλεξες.
Έτσι βυθίζεσαι σε στιγμές.
Χωρίς ουσία δίνεσαι και πεθαίνεις.
Στο σήμερα στο αύριο που ξημερώνει.
Εύκολες υποσχέσεις στην αγάπη σου.
Και οι λέξεις μοτίβο ζωής για σένα.
Λίγα βήματα και θα σου δείξουν το γκρεμό σου.
Με ακρίβεια θα χυθείς μέσα του.
Και θα σκορπίσεις.
Λυπάμαι.

Ανάσα μου,εσύ

Πόσες ανάσες να μετρήσεις.
Βαθιές μέσα μας  χάνονται.
Μοιρασμένη πνοή.
Μισή για να υπάρχω.
Κι άλλη μισή σκορπισμένη χώρια σου.
Σε στεναγμό να σβήνει.
Πόσες ανάσες να μετρήσεις.
Ανάσα μου εσύ.
Πνοή που χάνεσαι.

Προδομένη μου αντοχή

Προδομένη μου πια αντοχή.
Οργισμένη μου προσευχή.
Οι μέρες τελειωμό δεν έχουν που λείπεις.
Σταματημό δεν έχουν και κυλάνε.
Στις μέρες στους μήνες.
Σε λίγο στα χρόνια πάνω μου.
Ξεθωριάζουν οι ελπίδες.
Στο επόμενο λεπτό της ζωής μου.
Και αδειάζουν τα όνειρα πάνω σου.
Με καημούς τα γεμίζω μέχρι να φανείς.
Προδομένη μου αντοχή.
Οργισμένη μου προσευχή.
Λείπεις και οι μέρες μου.
Δεν έχουν τελειωμό ,σταματημό δεν έχουν.

Ταξίδι

Μια στιγμή ταξίδεψα.

Αρκετή για να αλλάξει η ζωή μου.

Μια φορά και ήταν η τελευταία.

Σήκωσα πανιά λευκά.

Στα πρωινά μου φως πλημμύρισα.

Δικής σου μορφής.

Μα ήσουν σκοτάδι.

Σημάδια δεν είδα.

Δεν είδα ρωγμές.

Άλλα τόσα βράδια στις νότες σου βυθίστηκα.
Στις ώρες που σου κρατούσα συντροφιά.

Σε πίστεψα και στη ψυχή μου ορκίστηκα.

Το τελευταίο ψέμα μου εσύ.

Μια στιγμή ταξίδεψα.

Μια και τελευταία.

Ακόμα ακούω τις νότες σου.

Πάντα θα τις ακούω.

Εδώ ναυαγός στην καρδιά σου.

Ξημέρωμα μου

Θα ξημερώσω την νύχτα για ΄σένα.
Θα φωλιάσω τις λέξεις.
Θα σκεπάσω τις σκέψεις.
Και λίγο πριν ξημερώσει.
Στο πρώτος φως της αυγής.
Θα στάξω τον πόνο μέσα μου.
Και έπειτα.
Θα σιωπήσω για πάντα.
Θα ξημερώσω την νύχτα για ΄σένα.
Την τελευταία μου.